تفأل !

         تفأل میزد .  

             از نوجوانی .

             هرچه دم دستش می آمد برمیداشت :   

                                       کتاب درسی ، فرهنگ لغت ، رمان و ...  " دفتر نقاشی " ! 

           و چه درست بود همیشه !  

                                                      * * *

   روبرویم نشسته است .  

                                   میداند چه میخواهم .

         با نگاهش روی زمین را میکاود . چشمش می افتد به   "رساله سه اصل "* ، برش میدارد . 

         چشمانش را می بندد ، مثل همیشه ،   انگشتانش موزون به حرکت در می آیند ...

         و  من  ، نه مثل همیشه  ،  

                                             - بسیار ثانیه ها در هم تبدیل شده اند -

                           مردمان چشمانم دیگر بزرگ نمیشوند ، صدای نبضم را نمی شنوم

      انگشت اشاره  ورقها را لمس میکند ، 

                                                         نرم فرو میرود   : 

            هیهات هیهات از خود چگونه توان گریخت ،هر جا که گریزی  

     خود با خود باشی و کدام شقاوت و بدبختی از این  بیشتر

     که کسی از خود ترسد و از خوی و عادت خود گریزد سیاه گلیما 

     در تو چندان رسوایی هست که شرح آن به سالها نتوان کرد  

      نفس را نهصد سر است و هر سری    از فراز چرخ تا                                             تحت الثری     

          نفس اژهارست او کی خفته است      از غم بی آلتی 

                                                                                افسرده است   

    درست بود ... مثل  همیشه  !

   * رساله سه اصل ملاصدرا